Lieve Beursschouwburgers,
De laatste tijd lijkt de rechte lijn tussen het begin en einde van een zin niet genoeg plaats te bieden. Te recht(s), te star, te vol, te heftig. Voor alles wat er gebeurt, voor alle gevoelens, voor alle broodnodige solidariteit, zelfs voor nuance, laat staan voor rust…
Kunnen we die rechte (tijd)lijnen ombuigen, opzij kijken naar elkaar en zijwaarts nadenken? Zijn verleden, heden en toekomst niet met elkaar verweven in een warrig web van virtuele en materiële realiteit(en)? Welke geschiedenissen herhalen zich steeds weer, in een (schijnbaar) oneindige loop?