Dit citaat uit 1923 van de Russische filmmaker Dziga Vertov is een ode aan de camera. Het verbindt de audiovisuele creaties die we tijdens You Ain’t Seen Nothin’ Yet in onze black box laten loopen. De camera - en in enkele gevallen ook de film- en fotostudio – is een zichtbare protagonist, dit toestel (of het nu een polaroid-, smartphone-, 16mm- of HDcamera is) neemt steeds een prominente plaats in en laat ons telkens slechts een deel van het verhaal zien. Wat zich voor (of achter en rond) de camera afspeelt is vaak zoveel meer dan wat uiteindelijk afgebeeld wordt op het beeldscherm. De kunstenaars uit dit programma spelen hiermee en maken ons bewust van de macht én het plezier van het kijken.