We kennen straatvegers als jongens en meisjes met beide voeten op de grond en een bezem in de hand. Johan Lorbeer draait de wereld op zijn kop. De Duitse performancekunstenaar houdt het graag traag. Hij laat zich lange tijd – als werkman, straatveger - op een hoogte immobiliseren* in een positie die als ongewoon kan worden beschouwd.

Lorbeers levende sculpturen (menselijke stillevens) ondernemen een poging om onze blik op de wereld te verbreden. Hij tilt de straatveger uit zijn dagelijkse bestaan op en bevriest de tijd en onze blik. Als geparalyseerd laten we ons werk vallen en staren naar de man aan de muur.