Net zoals in zijn laatste film, toepasselijk getiteld Voice-Over. Hierin plaatst hij de constructie van een traditioneel houten sculptuur tegenover een telefoongesprek over een fout gelopen verkoopsdeal. De dood van Villevoye’s Papuaanse vriend Omoma is de aanleiding voor de creatie van het beeld, een ritueel dat ook functioneert als een herdenkingsplechtigheid. In het telefoongesprek wordt evenzeer verwezen naar een beeld, ditmaal als kunstwerk en (dure) koopwaar. Een pijnlijke confrontatie, met “het sculptuur” als overschrijdend symbool, tussen enerzijds leven, dood en nalatenschap, en de kunstmarkt anderzijds.