De Franse filmmaker, schilder en beeldend kunstenaar Christophe Bisson stelde zich de vraag welke setting gepast zou zijn om de ervaring van het thuisloos zijn te verbeelden. Hij opteerde voor vervallen, statige kamers met afbladderende muren en huizenhoge deuren en ramen als waardig theatraal decor voor het relaas van deze dakloze mensen. Hun lichamen, gebaren, stemmen en zinnen nemen je mee in de verhalen.

Door het natuurlijke licht dat spaarzaam door de vensters binnenvalt, doen de scenes denken aan klassieke chiaroscuro werken. Naast de verwijzingen naar schilderkunst, zijn er subtiele knipogen naar werk van Beckett of Buñuel (bv. het einde van Viridiana).
Deze film vertelt niet zomaar een verhaal, het geeft een stem aan diegenen die er in de grote verhalen niet altijd toe doen.

! Opgelet, naar aanleiding van het KRAAK festival is er op zaterdag 3 maart geen screening !