Genoemd naar een gedicht van CAConrad, onderzoekt I Hope I’m Loud When I’m Dead poëzie en ongehoorzaamheid. Gibson maakte de eerste opnames aan de vooravond van de 45e presidentiële inhuldiging in januari 2017, als een portret van twee van de belangrijkste levende dichters van de VS, CAConrad en Eileen Myles. Gedurende de rest van dat jaar nam ze de film op in Amerika en West-Europa met verwijzing naar massale migratie over de Middellandse Zee, de brand van de Grenfell Tower in Londen, en de gevolgen van politieke onrust en oorlog. De woorden van CAConrad en Myles worden verweven met die van Audre Lorde, Alice Notely en Adrienne Rich, en met gevoelige portretten van haar eigen leven en familie. Ook de soundscore van de wereldberoemde experimentele muzikant en componist Pauline Oliveros verleent de film een bijzondere intimiteit. Duidelijk op zoek naar een rituele kracht, waarbij de dichter de profeet wordt die in tijden van autoritair gevaar een alternatief pad wijst, baant Gibsons film zich met empathie een weg doorheen de chaos.

Deel van NORMAL SCHNORMAL, een multidisciplinair programma over normaliteit en andere variaties.