In een stijl die aan oudere etnografische en propagandistische films doet denken, worden mannen en families op directe, compromisloze manier vastgelegd – zonder geluid, in zwart-wit en op 16mm gefilmd. Regisseur Artur Zmijewski onderzoekt de omstandigheden waarin migranten leven in vier Europese vluchtelingenkampen, waaronder 'de jungle' van Calais. We zien tenten en primitieve hutjes, interieurs vol dekens en verzameld voedsel (melk, suiker, meel), een vuile omgeving,… Het menselijk leven is radicaal teruggebracht tot zijn meest vulgaire en primitieve vorm.

Bepaalde acties en performatieve gebaren zijn geënsceneerd, zoals de "schenking" van schoenen en jassen of wanneer het gezicht van een zwarte man wit wordt geschilderd. Zmijewski gebruikt bewust dezelfde esthetiek van propagandafilms uit de jaren ’30, 40 en 50, om zo pijnlijk duidelijk te maken hoe we migranten - “de anderen” - in beeld brengen en dus ook behandelen (via zwart-witbeelden, semi-amateurfoto's, hoog contrast). Een rauwe confrontatie met armoede en hopeloosheid die je liever niet wil zien, Żmijewski gaat steeds verder in het spel tussen wat wel en niet wordt geaccepteerd.