Deze expressievorm is duizenden jaren oud en zou ontstaan zijn uit tribale doodsrituelen waarbij gemaskerde dansers beschouwd worden als de spreekbuis van de goden.
In de krottenwijken van Java manifesteren deze rituelen zich op een unieke, maar ook wrede wijze. Kleine gemaskerde makaakaapjes, in gevangenschap brutaal getraind om rechtop te lopen, nemen de rol van dansers aan. Dornieden en Monroy zien in dit gebruik een allegorie voor sociale hiërarchieën. Ze baseren zich hiervoor op eigenschappen die toegeschreven worden aan de apengod Hanuman. In het straattheater wordt deze god doorgaans afgebeeld als een heer en meester die het publiek maatschappelijke normen bijbrengt.
De performance van de gemaskerde aapjes wordt in dit spirituele licht hertekend als een streven naar respect en succes, naar een nobele en eervolle positie.